Op mijn schouders / Holding Up the Universe
ISBN: 9789048836154
Auteur: Jennifer Niven
Uitgever: Moon
Publicatiedatum: april 2017
Genres: Contemporary, Young Adult
Aantal bladzijdes: 352
Goodreads

Op mijn schouders draait om Libby en Jack. Iedereen denkt ze te kennen: Libby als het dikste meisje van het land en Jack als de eeuwige lolbroek.
Als ze elkaar ontmoeten zijn ze allebei vooral kwaad, maar al snel daarna verrast.
Want hoe beter ze elkaar leren kennen, hoe minder eenzaam ze zich voelen.

Op mijn schouders is een indringend en bijzonder liefdesverhaal.

Op mijn schouders is het nieuwe boek van Jennifer Niven. Over het Engelse boek schreef ik al eerder een recensie, maar ik besloot om ook de Nederlandse te lezen. Al was het alleen maar voor de vertaling. Mocht je denken: ‘Hé, Liz, dit heb je eerder geschreven’, dan kan dat kloppen. Sommige stukjes hergebruik ik uit de Engelse recensie.

Ik hou er van om in het Engels te lezen, maar soms wil ik ook gewoon in mijn eigen taal lezen om daar het gevoel niet voor kwijt te raken. Ik ben tenslotte Nederlandse en onze taal kan ook zo mooi zijn. En de vertaling van Karin Pijl vind ik goed gedaan en niets mis mee. De Nederlandse editie vertelt net zo’n mooi verhaal in dezelfde woorden, maar een andere taal.

Waar ik ook heel blij mee ben is dat Moon de originele cover gehouden heeft bij Op mijn schouders. Als je het boek kent, dan realiseer je je dat de voorkant hetzelfde verhaal vertelt, dat de ene knikker die te zien is, de hoofdpersonen zijn, omdat ze er meer uitspringen dan de andere knikkers die er meer uitzien als vlekken. Of nou ja: zo lees ik hem. Ahum, ik ben een beetje filosofisch vanmorgen, geloof ik.

Op mijn schouders vertelt het verhaal van twee tieners die niet zo gewoon zijn. In Waar het licht is, deed ze dit al met Finch en Violet, nu doet ze het opnieuw met Jack en Libby. Jack heeft prosopagnosie: hij herkent geen gezichten. Van niemand. En Libby was ooit ‘America’s fattest teenager’ en is nu naar zichzelf op zoek, naar zelfverzekerdheid, naar meer dan dat dikke meisje.

Over allebei hebben mensen meningen. Over wat ze moeten doen en vooral ook niet moeten doen. Maar niemand kent deze twee echt, omdat de meeste mensen niet dichtbij durven komen en alleen maar roepen vanaf de zijlijn. Jennifer Niven weet de gevoelens van allebei moeiteloos in woorden te vangen. Hun onzekerheden, hun angsten, het lijkt bijna moeiteloos te zijn geschreven.

Ik vind dat Jennifer in dit boek heel mooi verwerkt heeft dat je anders kunt zijn, maar dat je toch liefde kunt vinden. Dat liefde niet alleen is voor mensen die knap, perfect zijn en niets mankeren.
Met beide personages had ik wat, voelde ik met ze mee. Met Libby kon ik me goed identificeren. Ik ben ook nooit een slank poppetje geweest en ik voel, nee, wéét gewoon dat mensen dan een oordeel over je vellen, dat ze denken: ‘Die gaat zeker elke dag naar de MacDonalds.’ Biecht: Ik kom er bijna nooit.
En als je een salade eet is, is het ook niet goed, want dan ben je ‘zo ongezellig.’ Libby is het meisje dat ik zou willen zijn, het meisje met lef en dingen doet, omdat ze wil laten zien wie ze is, omdat ze liever met zichzelf spot dan dat ze het anderen laat doen. Zo ben ik helaas nooit geweest en ik wilde dat ik wat meer een Libby was.

Toch vond ik Jack in Op mijn schouders ook leuk, al kon ik me minder in hem inleven. Maar ik vond het tof dat je door hem ook een andere kant van Libby ziet en dat hij meer ziet dan alleen het dikke meisje. Ik vond zijn stukjes mooi, over hoe hij naar Libby kijkt. Maar ook zijn eigen aandoening – prosopagnosie – vind ik interessant om over te lezen. Ik heb daar nog nooit van gehoord eigenlijk en het lijkt me lastig dat je mensen gewoon niet herkent. En ik vind Jack stiekem gewoon een schatje. De grapjas – voor de buitenwereld – maar van binnen net zo onzeker als ieder ander.
Ik heb ze allebei in mijn hart gesloten.

Op mijn schouders moet je niet lezen als je onverwachte schokkende dingen wil lezen en mensen die doodgaan, want dat vind je niet in dit boek. Wel een mooi liefdesverhaal over hoe uniek ieder mens is, over dat in (bijna) iedereen wel iets moois zit, al is dat soms niet altijd even duidelijk is, wat zijn of haar problemen ook zijn. Want ja, everybody’s got their demons, even wide awake or dreaming (5 Seconds of Summer: Jet Black Heart). Ik heb niet voor niets deze tekst op mijn arm laten zetten.

Op mijn schouders vond ik niet zo goed als Waar het licht is. Ik hoefde bijvoorbeeld niet echt te huilen. Maar: het was wel goed en origineel. En ik vind Op mijn schouders een goed boek met diverse personages dat moed geeft aan een ieder die zich anders voelt. Je bent goed zoals je bent, wie je ook bent.

Dit boek is een aanrader, aan iedereen die zich weleens alleen heeft gevoeld, die dacht dat er nooit iemand zou zijn die hem/haar leuk zou vinden. Op mijn schouders geeft hoop en vertelt een mooi verhaal. Het is een boek waar je hoop van krijgt en stiekem hoopt dat Libby en Jack echt zijn en ergens rondlopen. Van mij krijgt Op mijn schouders vierenhalve ster.

Ik kreeg dit exemplaar van Op mijn schouders als recensie-exemplaar van uitgeverij Moon. Bedankt!